In 1998 startte ik als opleidingsadviseur bij een telecombedrijf. Van begin af aan vroeg ik mij af of deelnemers aan cursussen en trainingen daadwerkelijk datgene leerden dat als leeruitkomst werd vermeld ( na deze training kan de deelnemer….., weet de deelnemer….. etc).
Nog meer vroeg ik mij af of deelnemers leren zoals de trainer het had bedacht. Heel cru gezegd: leerden de deelnemers dankzij, of ondanks het gedrag van de docent?
Dat de effectiviteit van leren heel vaak met andere elementen te maken heeft dan de didactische kwaliteiten van de docent, en van de inhoud van de cursus of training, zette mij aan om te na te denken over impliciet leren. Preciezer gezegd: impliciete overdracht van kennis en vaardigheid.
Na lange tijd stoeien met deze gedachten – en zelfs een poging om er een promotie-onderzoek aan te wijden – merkte ik dat impliciet leren te weinig tastbaar is om studenten en lerende professionals een kader te bieden waarbinnen zij effectiever kunnen leren.
Tegelijkertijd leerde ik dat impliciet leren, impliciete kennis en impliciete overdracht van kennis aan de orde van de dag is daar waar professionals met expertise – hoge mate van vakbekwaamheid – werken.
Eenvoudig gezegd: de handelingsbekwame professional is zich vaak niet bewust van de kennis of vaardigheid die hij of zij inzet; heeft deze kennis en vaardigheid veelal niet bewust geleerd in een opleiding of cursus en zou de kennis ook niet kunnen verwoorden om uit te leggen aan anderen.
Daarmee was de queeste geboren voor Implicit Learning Support, namelijk het grijpbaar maken van expertise in beroepen, met als achterliggend doel om de lerende (studenten en professionals in ontwikkeling) betekenisvolle leerdoelen te geven en om docenten een adequaat repertoire te geven voor de ondersteuning en begeleiding van dat leren. En, natuurlijk opleidingen een kader bieden voor het ontwikkelen van (intergrale) curricula en voor het inrichten van onderwijs.
Implicit Learning Support 